De mighty zambezi

De route Zambia: Livingstone, vic falls, sesheke, sioma, mongu, kalabo, liuawa plain, kafue, Lusaka, chipata, mfuwe, south luangwa

We varen de might zambezi rivier over die de grens vormt tussen Botswana en Zambia en voelen ons direct weer in een ander Afrika. Er is chaos, drukte, jongens komen op je af die je wel willen helpen om de grens zo snel en makkelijk mogelijk te passeren als je hun natuurlijk een kleine bijdrage geeft. Verschillende kantoortjes waar we langs moeten wat heel onduidelijk is maar we zijn heel rustig en stiekem vinden we het best leuk want dit kennen we wel van West-Afrika daar ging elke grensovergang ongeveer zo. Na twee uur hebben we alle kantoortjes gehad, visums, carbon tax, country levy en een auto verzekering en zijn we 150 dollar lichter. We hebben eigelijk al een auto verzekering die in heel Afrika geld maar natuurlijk moet je in Zambia een extra autoverzekering hebben, natuurlijk.

We vertrekken naar livingstone waar de wereld beroemde Victoria falls zijn. Een andere halve kilometer lange waterval die de grens tussen Zimbabwe en Botswana vormt. Een echte toeristische trekpleister je kunt er van alles doen. We kiezen ervoor om te gaan wild water raften. We krijgen een zwemvest aan, een helm op en een pedel in de hand en dalen af over rotsen naar de rivier. Ik moet toegeven ik ging met trillende beentjes naar beneden want het moet spectaculair maar ook gevaarlijk en af en toe overleeft iemand het ook niet. Eenmaal op de rivier in de rubberboot heb je geen tijd meer om bang te zijn. De gids praat constant op je in dat je volle kracht voor of achteruit moet peddelen en ga je helemaal op in je taak. En het is spectaculair bij de stroomversnelling komen er liters water over je heen en gaat de boot alle kanten uit een keer stond de boot bijna 90 graden rechtop maar we gingen niet om gelukkig. Er zijn namelijk ook krokodillen in het water. Kompleet doorweekt en moe en voldaan klimmen we de vallei weer omhoog.

Vanuit livingstone volgen we de zambezi rivier richting het noordwesten van Zambia.
De weg is een zandpad met veel kuilen en heuvels. Langs de weg zijn kleine nederzettingtjes en af en toe een missie post. Langs de weg ontmoeten we een deen die na jaren ontwikkelingswerker te zijn geweest ontslag heeft genomen om zijn eigen lodge op te zetten. Hij is net begonnen met bouwen en in zijn eenvoudige werkkamp zijn we zijn eerste gasten. We praten de hele avond over ervaringen met ontwikkelingshulp en wat allemaal niet werkt en hou het anders moet. Hoe anders de Afrikaanse cultuur is hoe men hier met geld zaken omgaat.

We vervolgen onze weg richting Liuawa plain park waar op dit moment de grote migratie van wildebeest moet plaatsvinden. We zijn nu in het gebied van de lozi mensen, zij leven in barotsa land dat zich uitstrekt over Zambia, Zimbabwe, Angola en Kongo. Ze hebben een koning aan het hoofd en als ik het goed begrepen heb is wat de koning zegt veel belangrijker als wat de nationale goverment van Zambia zegt. Het is het armste deel van Zambia en ze merken hier weinig van wat er in de hoofdstad beslist word.

We steken twee keer de rivier over met een klein pontje en komen aan in een klein dorpje kalabo. Het dorpje ligt aan de rand van een floodplain. Het kleine zand modderpaadje waar we overgereden zijn staat tijdens en na de regenperiode onder water en kan je het dorpje alleen per boot bereiken. Nu is het meer een fietspad en een koeien karrenpad.
We slapen bij een klein guesthouse en kamperen op de parkeerplaats waar we omringt zijn met 4x4 auto’s van hulporganisaties, unicef, world food program en organisaties die zeg in zetten voor mensen met aids. Ze zijn allen op werkbezoek.


De volgende dag steken we nog een kleine rivier over met een handpontje en komen aan in het park. We komen er achter dat de migratie nog niet in volle gang is maar zien toch honderden wildebeesten. Ook zien we hyena’s en een leeuwin die een wildebeest gedood heeft en het na een veilige plek sleep om het op te eten. De lokale bevolking leeft nog steeds aan de randen van het park. We merken dat hier weinig toeristen komen. Het blijft geweldig om deze mensen te zien hoe ze leven, hoe de kinderen aan het spelen zijn in het water en enthousiast naakt op je af komen rennen en hoe ze naar je kijken en jij naar hem. Het is ongelooflijk hoe ver de wereld waar jij bent opgegroeid en deze wereld uit elkaar liggen.
We komen in contact met de jonge kampbeheerder en vertellen hem dat we een aantal jongens hebben zien lopen met speren in hun hand. Hij neemt ons mee naar een kleine poel in de buurt en we zien daar een heel dorp speervissen. Ze steken constant drie of vier speren in het water of moeras en als er een gaat trillen, weten ze dat ze beet hebben. Het zijn ongeveer 50cm grote aal achtige vissen die ze vangen. Het voelt echt bijzonder om hier tussen te staan. Oude mannen, gespierde jongens, jonge moeders met kinderen op hun rug; iedereen doet mee. En aan het eind van de dag geeft iedereen een vis aan de chief van het dorp.

Vanuit hier gaan we richting Lusaka, de hoofdstad van Zambia. We stoppen bij een lodge gerund door nederlanders. Ze blijken in een documentaire te hebben gezeten dat het Ik vertrek… heet. We kamperen langs de rivier waar we s’ochtends worden verrast door een groepje knobbelzwijnen die ons brood stellen. Ze blijken half tam en hebben hun angst voor mensen verloren. Verder vergeten we onze tent dicht te doen als we even weggaan en blijken er apen gefeest te hebben in onze tent.

In Lusaka verblijven we bij een gezellige backpackers. We blijven een paar dagen om eten in te slaan en langs de garage te gaan om de auto te laten uitlijnen wat niet echt lukte helaas.

Van uit Lusaka vertrekken we naar het zuid oosten van Zambia met als doel south luangwa national park. Via chipata komen we met een zandweg aan bij de rand van het park. We kamperen nu aan de rivier die de grens vormt van het park. De dieren trekken zich daar natuurlijk niks van aan. S’nacht komen de nijlpaarden aan land om te grazen. Aapjes en bavianen rennen rond olifanten, leeuwpaarden en leeuwen zijn ook gesignaleerd. Goed oppassen dus.
Gisteravond lig ik in de tent en hoor ik een enorme waterval naast de tent. Ik doe de rits een klein beetje open en zie een volwassen mannetjes giraffe. We staren elkaar een paar minuten aan en bewegen niet. Doe daarna de rits weer dicht en de giraffe vertrekt.

We zijn nu al meer dan 8 maanden onderweg. Het is geweldig maar de bankrekening roept. Langzaam wennen we aan het idee dat we over minder dan een maand weer in ons vertrouwde kikkerlandje staan. Fa is al weer druk bezig via email en bellen om het konijn2000 oud en nieuw feest te organiseren. En ook ik ben bezig om werk te vinden hier in afrika of in nederland.

Terwijl ik dit aan het schrijven ben zit ik met mijn laptop bij de rivier. Apen lopen langs me heen en ik hoor het zoemen van de vliegen. Een groep nijlpaarden maakt geluid in de rivier. En aan de andere kant van de rivier hoor ik bomen kraken door olifanten. Oké, ik zie ze nu en drie van hun hebben besloten om de rivier over te steken. Het ziet er naar uit dat we bezoek krijgen in het camp. Ik denk dat ik mezelf in veiligheid ga brengen. Nog niet zo gekke plek om je weblog te schrijven dacht ik zo.

Veel liefs, Liesje

Ps: cees, ik heb iets geprobeerd te doen aan de onder titels van de foto's.
is niet gelukt zie ik nu al.. blijf er aan werken