Brothers and sisters: GHANA

Route: Ougadougou (BurkinaFaso), Tamale (Ghana), Mole national park, Bui national park, Kumasi, Butre, Dixcove, Ankasa nature reserve, Efutu, Accra

We nemen de regen mee. Het komt met bakken uit de lucht als we de grens overgaan van Burkina naar Ghana. We nemen daar afscheid van het franstalige en stappen de engelse wereld binnen. Alle landen die we tot nu toe bezocht hebben, hebben een frans koloniaal verleden. Ghana is de eerste met een engels verleden en dat merken we meteen, en niet alleen aan de taal. We moeten die fransen toch na geven dat ze de invoer van de franse keuken goed hebben doorgevoerd in deze soms zo donkere landen. Het stokbrood dat vaak tot in de aller kleinste dorpjes te verkrijgen is was echt een luxe, beseffen we nu. Bij de engelsen is het verruild voor een smaakloos zompig zoet brood wat Francois pertinent weigert te eten.
Verder zien we hoe verder we Ghana inrijden het groener worden en de koeien en geiten dikker worden. We zien duidelijk de overgang van het droge noorden met zijn woestijn over gaan naar savanne landschap en in zuidelijk ghana is het echt tropisch met veel regen en tropisch regenwoud.
Ook zijn we ergens op de weg naar het zuiden de ezel kwijt geraakt. Tot nu toe zagen we vaak meer ezels met wagentjes op de weg dan andere auto’s maar na het noorden van Ghana zien we er geen een meer. De mensen dragen hier alles op het hoofd of hebben wel een karretje maar die word door mankracht voor uit geduwd. De reden hiervoor moeten we naar gissen misschien ligt het aan het veranderende klimaat, is het hier gewoon te nat voor de ezel. Of misschien spelen cultuur en religie een rol?
Ook de religie heeft hier een honderd procent draai gemaakt, zaten we een paar weken geleden nog in een samenleving die werd gestuurd door de moslimcultuur nu zijn we in een land dat totaal is ondergedompeld in het christendom. De katholieke kerk is populair maar ook de bordjes van de methodisten, presbyteriaan en sommige regio’s jehova getuigen wensen ons een veilige reis onder het toeziende oog van god. Op zondag is het heel rustig op straat de meeste winkels zijn dicht en iedereen gaat naar de kerk, heeft zijn mooiste kleren aan en zingt uit volle borst mee. Ook 99% van de taxi’s doen mee met teksten op voor en achterruit als god is love, god is always good, love and peace, believe in jesus….. Toch zijn de meeste mensen in ghana hun traditionele geloof ook trouw gebleven maar zeker is dat de europeaanen in de gouden eeuw hun stempel hebben gedrukt.

Onze toer door Ghana begon in Tamale een klein stadje in het noorden vanuit waar we door gingen over een slechte piste naar Mole national park. Het populairste national park in ghana bestaande uit savanna landschap. Er is een hotel in het park waar je ook verplicht bent om te overnachten. Het hotel is een shitty lovely place, maar heeft wel een prachtig uit zicht in de vallei met een waterplas waar de dieren komen drinken. In de droge tijd komen er wel 50 olifanten drinken en badderen vertelde een van de rangers. Maar we zitten in de natte tijd en dan zijn er vele plassen in het park ontstaan door de regen waar de dieren kunnen drinken dus minder kans op grote groepen voor het hotel.
Sochtend om half zeven verzamelden we ons voor de ochtend wandeling van twee uur. Het was nog mistig maar na vijf minuten zagen we al een bushbuck, een middelgrote antiloop met witte strepen, weg rennen. En na nog een aantal antilopen en een uur wandelen verder zagen we ze, de olifanten!! Het was een groep van 17 mannetjes die aan het drinken en zwemmen waren. Ook al hebben we allebei al vele malen olifanten gezien, het blijft echt geweldig. De imposante lichamen die helemaal zwart zijn in het water wanneer het zand er afgewassen is. En natuurlijk veel te veel foto’s gemaakt…
En veel nederlanders ontmoet….zelfs een larensteiner en wageningse student die samen in arnhem drie straten verder op wonen. Ja de engelse taal en het relaxete klimaat in ghana trekken veel nederlanders, duitsers, engelsen en ook hordes amerikanen aan. In tegenstelling tot het noorden waar ze nou niet echt bepaald van amerikanen houden staan hier jongens amerikaanse vlaggetjes te verkopen bij stoplichten.

Vanuit Mole vertrokken we naar Bui, een nationaal park waar we een rivier tocht maken opzoek naar hippo’s. Het bezoek valt enigszins tegen we kunnen niet in het reservaat kamperen maar in een dorpje er voor waar we constant door groepen kinderen worden aangestaard en helemaal lek worden gestoken door kleine vliegjes.
De volgende ochtend is er een gids gevonden die met ons mee gaat naar het visserdorpje langs de rivier waar we een kano huren voor een tocht op de rivier. Het is een gezellig dorpje waar we hartelijk welkom worden geheten en vinden vier vissers cq boeren die met ons mee willen. De tocht duurt vier uur en we vinden de hippo’s alleen zien we helaas alleen hun oren en ogen, horen er een brommen en zien er een poepen dan draaien ze hun staart net boven heel hard rond en de poep vliegt in het rond, gelukkig zaten we op een veilige afstand. Na vier uur varen hebben we een ongelofelijke houten kont en zijn we blij dat we weer op het vast land zijn. En beginnen onze terug tocht naar de auto door boeren land waar cassave en yam word verbouwd. Bezweet komen we aan dus nemen meteen een bucket shower wat inhoud dat je een grote emmer met water vult en met een klein emmertje water over je heen giet heel gebruikelijk op alle plaatsen waar geen stromend water is.

Vervolgens dalen we via Kumasie af naar het zuiden en we zijn bij de zee!!! Heerlijk, heerlijk, we vinden verscholen op een afgelegen strand met palmbomen een klein hostel, de hide out. Direct aan zee staan een aantal hutten waar je in kan verblijven maar het is geen probleem voor ons om te kamperen dus zetten we aan de auto aan zee en hangen de hangmat uit en houden vakantie. De sfeer is heel relax en het tempo is ook heel relax eten bestel je je eten drie uur van te voren en de hele dag regge uit de speakers. S avonds een groot kampvuur op de het strand ter gelegen van diego een italiaan woonachtig in londen samen met sarah waar we bevriend mee raken. Drummen en dansen maar…. zie foto.
Na een aantal dagen voelt Francois zich niet lekker, koorts en ongelooflijke hoofdpijn. Oeps dat lijkt echt op de symptomen van malaria. Als je geen profylaxe neemt kan je het bijna niet ontlopen, Ghana is een van de landen met de meeste malaria. De volgende dag naar het dichts bijzijnde stadje gereden en een test gedaan en het bleekt malaria te zijn maar gelukkig in een begin stadium. Francois is meteen met een drie daagse antimalaria kuur (coarthem) begonnen. En het viel allemaal heel erg mee niks geen horror verhaal. Hij voelde zich een aantal dagen slap maar geen koorts aanvallen.

Na een week besloten we samen met sarah en diego een andere plek langs de kust uit te proberen. De green turtle lodge bij Dixcove zelfde setting waar alles met natuurlijke materialen is gebouwd en elektriciteit alleen met zonnepanelen word opgewekt. Super plek, alleen de zee is heel ruw met veel stroming, oppassen met zwemmen. We maken lange strandwandelingen en eten heerlijke vis. Na een paar dagen zijn we helemaal opgeladen en weer klaar voor avontuur en vertrekken naar ankassa, een tropische regenwoud op de grens met ivoorkust. Het is mijn eerste bezoek aan tropische regenwoud. We kamperen midden in het bos bij een rangers kamp. Zes jongens die daar 11 maanden per jaar leven en om de paar dagen een aantal dagen het bos intrekken opzoek naar illegale jagers. Jagen is een groot probleem vooral apen zijn populair als bushmeat bij de bevolking. Eeuwen lang leefden de mensen in zuid ghana van het bos maar nu door de ontbossing en de sterke bevolkingsgroei is dat niet meer mogelijk. Een aantal aap soorten worden zelfs met uitsterven bedreigd. De rangers doen hun best maar het bos is groot en heel erg dicht begroeid. Je kan door het bos lopen en niet door hebben dat een olifant 20 meter verder op staat.
Toen we aankwamen zijn we meteen een aantal uur het bos ingegaan samen met moro onze gids. De bomen zijn echt ongelooflijk mooi en groot, verschillende soorten met lucht wortels. Ook horen we apen en ruiken de geur van een afrikaanse civit die net voor ons is gepasseerd.
Na ankassa vertrekken we naar Elmina voor wat geschiedenis. In elmina staat het oudste europese fort van heel afrika. De ghanese kust ook wel de goldcoast staat vol met forten die gebouwd zijn door europeaanen en waar eerst goud werd verhandeld en later heel veel slaven. Het fort in elmina is door de portugezen gebouwd en werd door de hollanders verovererd in 1637 zoals de meeste forten in handen waren van de hollanders in die tijd. In 1872 verkochten de hollanders alle forten aan de engelse die ghana koloniseerden tot 1957.
We bezoeken het fort en worden rondgeleid door max onze gids samen met afro-amerikanen waarvan het heelgoed mogelijk is dat hun voorouders hier als slaven gevangen zijn gehouden en later naar amerika zijn getransporteerd. Het is indrukwekkend om door de slaven kelders te lopen en de verhalen te horen hoe er toen aan toe ging. We zien in een oud nederlands teksten in de muur en tjaa dit is niet iets waar je trots op bent er is geen excusses of vergeving te bedenken voor wat daar door de europeanen is gedaan. Duizenden mensen die van uit het noorden van mali burkina faso , noord ghana en verder werden gehaald het moet verschrikkelijk zijn geweest.
Diep onderindruk verlaten we elmina.
De volgende dag bezoeken we kakum, een semi tropisch regewoud. Ze hebben een ware touristen attractie, the canopy walk. Je wandelt op houtenloopbruggen over de toppen van de bomen. We deden dat gezamenlijk met slechts 50 chinezen en 20 amerikanen, echt een ware natuur beleving begrijp je wel. Door al die mensen zijn alle dier weggevlucht en als bomen zouden kunnen lopen… Gezien van het punt van natuurbescherming is het super slim, het is attractie waar heel veel mensen op afkomen en die redelijk veel geld betalen (9$ per persoon) en maar heel klein stukje regenwoud is aan menselijke invloed onderhevig.
Gisteren zijn we aangekomen in accra waar de auto op dit moment een onderhouds beurt krijgt. Er begon toch wel wat veel te rammelen en te schudden en bij regen werden we ook binnen nat maar gelukkig konden we die gaten met kauwgom dichten. Ook kon mijn deur alleen nog open van de buitenkant en francois deur na tien keer proberen. Hopelijk is de auto over een paar dagen klaar en maken we ons klaar voor onze nieuwe missie: een boot vinden voor ons en de auto naar het zuiden.
We gaan het als eerste in Tema proberen de grootste haven van Ghana en als dat niet lukt in Lome, Togo.

Ben benieuwd waar we naar toe gaan , we wedden op verschillende paarden, maar cape town heeft op dit moment de beste papieren.

Een hele dikke kus,
Liesje en Francois